safeil

safeil keek uit over een nieuw gebied, zijn gebied....
tot nu toe leefde er nog geen enkel dier.
alleen hij in zijn eentje.

"Hoezo arrogant"
zei Shamura die kwam aangelopen "ik leef hier ook, mijn naam is Shamura"

safeil schrok draaide zich om en struikelde.
lees je gedachten ofzo, zei hij.
daarna klom hij weer overeind.
wie ben je? vroeg hij.

"Ik ben Shamura en nee ik lees geen gedachten je zei het hardop"
zei Shamura op een kille geheimzinnige toon

oooo, zei safeil, nou hallo, glimlachte hij.
ik ben safeil, ook een poema.

"Leuk je te ontmoeten Safeil" zei Shamura
waarna ze naast Safeil ging zitten

ook leuk om jou te ontmoeten, zei safeil.
hij keek wat rond, ga je meer ondkijken? zei hij.
of blijf je liever hier..

"Ik weet niet" opperde Shamura zachtjes waarna ze stil naar de maan keek hij was vol...
Shamura keek met volle teugen ernaar en richtte bijna geen aandacht meer aan Safeil
tot ze ineens zei: " Wat vind jij van de maan?"

bijna net zo mooi als de zon, zei safeil.
maar ik neem genoegen met de maan.

Shamura lachte
"De zon is ook wel mooi maar de maan straalt zo'n speciaal iets uit"
Shamura keek nog eens naar Safeil

safeil keek terug.
leuk dat je ook een poema bent, zei hij.

"Volgens mij zou ik daar dan toch niks meer aan kunnen doen"
lachte Shamura die toen eindelijk meer open deed tegen Safeil

daar heb je gelijk in, glimlachte safeil.
hij liep naar een boom en keek er in.
er zat een aap in, safeil liep weer terug...

Amur kwam aan lopen
Ze zag de poema's en legde haar oren in haar nek

"Ik zie je wel" zei Shamura rustig tegen Amur
"maarja, ik ga weer ik zie je nog wel Safeil!" zei Shamura vriendelijk waarna ze in twee sprongen (poema's kunnen ver springen XD) weg was

''Noema's!!!'' Kiyu rende zo hard hij kon na de poema's toe. Maar hij viel op zijn neusje en begon te huilen.